De stichting zorgde vanaf het begin voor een overkapping voor het publiek. Eerst met een geïmproviseerde tent van hout en zeildoek, daarna volgde een demontabel 6-kantig frame van ijzer. Dit frame werd in 2004 dankzij een gift van de Juniorkamer Zaanstreek vervangen door een aluminium frame + een podium. De stichting zorgde voor een op maat gemaakt tentdoek. Het podium stond los en ieder jaar opnieuw moest er met behulp van zeilen en planken een dak boven het podium gecreëerd worden.
In 2008 werd duidelijk dat deze overkapping zijn langste tijd had gehad; door vandalisme was het tentdoek al diverse malen vernield en gerepareerd. Ook het frame begon scheuren te vertonen. Het frame en doek hebben uiteindelijk nog dienst gedaan tot de zonnewende van 2010.
2009.
Het was het tijd voor een meer permanente oplossing. Buurbewoner en architect Han van Leeuwen ontwierp een prachtig paviljoen, ongeveer op dezelfde plek, mooi tussen de monumentale platanen. Tijdens de Dag van het Park 2009 werd het startschot gegeven voor een publieksactie om fondsen te werven. Met de aankoop van de eerste exemplaren van een set prachtige ansichtkaarten, ontworpen en uitgevoerd door Ed en Ferry Visser en geschonken door de Jeu de Boulers van C'est la Vie gaven de wethouders Piet Bakker en Ronald Ootjers het startsein.
Met een publieksactie alleen kom je er niet. De Koogse machinefabriek Duyvis Wiener viert in 2010 haar 125-jarig bestaan en het gelijknamige fonds wilde voor deze gelegenheid iets doen voor de bevolking van Koog. In 2009 worden de eerste contacten gelegd met de bestuurders van het fonds. Het paviljoen vonden zij een mooie manier om de bevolking mee te laten delen in de feestvreugde en daarmee was de realisatie van het paviljoen binnen bereik gekomen. Naast het Duyvis Wiener Fonds werden er nog een aantal sponsoren gevonden, welke geheel belangeloos hun medewerking verleenden. Spuiterij Protek verzorgde het op kleur brengen van het frame en Jan Ijskes verzorgde met De Coogh de volledige fundering van het Paviljoen.
2010 en 2011.
Bij constructiebedrijf Gouweleeuw werd het volledige frame geconstrueerd. Ondertussen werden er links en rechts nog sponsoren gezocht en gevonden voor een aantal onderdelen van de afwerking. In het voorjaar van 2011 was het eindelijk zover. De bouwplek moest voorbereid worden en met een handjevol vrijwilligers werd de onderlaag bouwrijp gemaakt. een hele klus want de onderlaag bleek te bestaan uit een teerachtige substantie vol met sintels, een soort asfalt wat zich niet zo een, twee, drie liet verwijderen. Vervolgens was het de beurt aan de mannen van Jan Ijskes voor het aanbrengen van de benodigde funderingspalen. Middels proefgaten werd eerst gekeken op welke plekken de wortels van de platanen zich bevonden, want het laatste wat we wilden was schade aan de bomen, die tezamen een prachtige natuurlijke papraplu vormen boven het terras.
Na het afgraven van de toplaag en het aanbrengen van de funderingspalen was het tijd voor het storten van een werkvloer. Helaas ontstond er een verschil van mening met de gemeente over de fundering. Omdat de drie platanen rond de bouwplek de status monumentaal hebben gekregen in het voorjaar van 2011 moesten er extra maatregelen genomen worden om de bomen te beschermen.
Ondanks het feit dat de originele toplaag ook al uit een ondoordringbare massa bestond, moesten we van de gemeente de werkvloer (en dus de geplande fundering) terugbrengen tot een brede rand rondom met een vrij middengedeelte, een niet geplande klus, maar met vereende krachten, waaronder de jongeren die in die week actief waren als begeleiders bij de Huttenbouw, werd het beton los gejekkerd en verwijdert. Op de werkvloer werd een bekisting aangebracht en een heleboel vlechtwerk. Eindelijk kon het beton gestort worden voor de fundering. Omdat het park niet geschikt is voor zwaar verkeer kwam er een behoorlijke lengte pijpen aan te pas om het beton op de juiste plek te brengen, er moest meer dan 20 meter overbrugt worden.
De fundering werd na het storten ingepakt om te voorkomen dat er regenwater op zou komen, maar ook om te zorgen dat het niet te snel zou drogen, wat scheuren tot gevolg zou hebben. Na het uitpakken van het fundament, welke prachtig opgedroogd was, was het tijd om de losse delen naar het park te transporteren.
Tijdens het Koogerpretpark, tevens wijkfeest kon het publiek een indruk krijgen van het nieuwe paviljoen, maar ook van het ontwerp van de nieuwe speeltuin, waar inmiddels ook een aanvang mee was gemaakt. In de daarop volgende week werd de oude speeltuin gesloopt en een prachtige nieuwe speeltuin aangelegd.
Inmiddels is er overeenstemming met de gemeente bereikt over de vloer van het paviljoen. Omdat het midden open moet blijven voor het wortelstelsel van de bomen moet het paviljoen voorzien worden van een zwevende vloer. Deze vloer was geen onderdeel van het oorspronkelijke plan en viel daarmee ook buiten de begroting. Gemeente Zaanstad was gelukkig bereid om deze onvoorziene kosten voor haar rekening te nemen. Langzaam maar zeker begint het paviljoen meer en meer vorm te krijgen.
De race tegen de klok is begonnen. 21 december staat de Zonnewende gepland, de dag waarop we het paviljoen voor de eerste keer willen gebruiken. Tot in de avonduren wordt er doorgewerkt om alles op tijd af te krijgen.. De 21ste nadert en er moet nog veel gebeuren. Onvoorziene zaken spelen een rol, voor heel veel moet ter plekke nog een oplossing gevonden worden. Met nog 3 dagen te gaan is de vloer op 2/3de en is er nog geen podium. Ja, zelfs op de 21ste is er om drie uur 's middag nog géén podium.
Van het dak is het inmiddels duidelijk dat het geen kunstof gaat worden. Het geselecteerde bedrijf heeft niet de know how om het e.e.a in de juiste stijl aan te brengen. Gelukkig vinden we een alternatief bij de firma Prins uit Assendelft, die toezegt binnen ons budget het paviljoen te voorzien van een klassiek zinken dak. Het zal alleen niet meer lukken voor de Zonnewende.
Met kunst en vliegwerk wordt er op de 21ste december een tijdelijk podium gecreëerd. Terwijl de band al aan het soundchecken is, schroeft Gerard de laatste planken aan elkaar. De Zonnewende wordt een zeer geslaagde avond. Hoewel we nog niet klaar zijn, kunnen we het paviljoen gebruiken en met zo'n 350 bezoekers en o.a Cargo op het podium is het een topavond. Bovendien blijkt het Paviljoen over een prima akoestiek te beschikken, iets wat we niet van te voren konden testen.
2012.
Inmiddels zijn we in 2012 aangekomen. Met de fikse stormen zijn de afdekzeilen volledig van het paviljoen losgerukt. Om het hout tegen de vocht te beschermen in afwachten van het zink, wordt het geheel opnieuw voorzien van dekzeilen. En dan is het zover. De dakbedekkers zijn er om het dak te voorzien van een prachtig klassiek uiterlijk. En het blijkt dat de klassieke uitstraling van het paviljoen veel beter tot zijn recht komt met dit dak en het “kunstofdebacle” is dan ook snel vergeten. Op woensdag 4 april is het dan eindelijk zover, Wethouder Lenny Vissers-Koopman en Mirjam van Dijk, directeur van de Koninklijke Duyvis-Wiener openen et DuyvisWiener Paviljoen in het Koogerpark officieel. Een goede reden voor een klein feestje, in aanwezigheid van de vrijwilligers,de sponsoren en vele wijkbewoners. Op het openingsprogramma staan o.a Stadsdichter Bas Husslage en Stadscomponist Mark Nieuwenhuis. Zij hebben speciaal voor de gelegenheid gezamenlijk een mooie compositie gemaakt welke ze deze middag ten gehore brengen.
( bekijk het filmpje op youtube )
Daarna is het de beurt aan Rosann en gitarist Marcel. Ed en Ferry Visser, de ontwerpers van de kaartenset, waar onze fundraising ruim twee jaar eerder mee begon zijn aanwezig met De BlackBox 1, een mobiele zeefdrukkerij, vandaag speciaal voor de kinderen. Zij kunnen zelf een “Vriendje van het Koogerpark” zeefdrukken en daarna versieren.
Bij een project als dit paviljoen zijn heel veel mensen betrokken. Een groot aantal beroepsmatig, maar bij de stichting, zoals altijd ook een groot aantal vrijwilligers, maar ook professionals die méér doen dan de opgedragen taak. Zonder iemand tekort te willen doen zijn er een aantal die genoemd mogen worden. Han van Leeuwen, voor een fantastisch ontwerp en heel veel input tijdens het hele proces. Kees Tempelaar, onze steun en toeverlaat, Ton de Bree, Kees Hofstee, Henk, Joost, Barry, Dave, Raymond, Mariska en Sylvia ( “lekkere broodjes kroket!”) en Gerard Foekema, die een Hell of a Job heeft gehad om de onvolkomenheden van het frame netjes "weg te werken". En al die anderen die op enig momentje hun steentje hebben bijgedragen (of weggedragen, zoals de jongeren van de Huttenbouw), top.
Speciale dank aan: Tom Verkade van het PM Duyvisfonds, voor zijn optimisme in dit langdurige en soms moeizame proces, het Ir. PM Duyvisfonds, Han van Leeuwen, Jan IJskes (De Coogh), Spuiterij Protek, Metaalconstructie Gouweleeuw, Constructiebureau Tentij, Prins Dakwerken en Tmmerbedrijf Foekema. .
